Wat vooraf ging,

Ik heb de afgelopen jaren al enkele EWDCC missies gevolgd omdat er steeds wel een collega van onze vestiging, de Bennekel, als missie lid meeging. Met missie 6 ging zowel mijn directe collega als ook mijn stagiaire van de afgelopen 1,5 jaar mee. Dan volg je het nog allemaal wat intensiever.
Geweldig wat ze daar allemaal hebben gedaan en nu helemaal ervan overtuigd dat ik daar ook héél graag mijn steentje aan wilde bijdrage.
In het KND kwam wederom de oproep om te solliciteren. Natuurlijk dit eerst met thuisfront besproken, voor hen is het ook heel wat om zeven weken moeder en vrouw te moeten missen. Aangezien ze al vele malen op de hoogte waren gebracht van deze missies gunde ze mij ook deze geweldige ervaringen stemde in met mijn wens deze keer de kans te grijpen en in ieders geval mijn sollicitatiebrief te versturen.

20 november; Mijn “Bennekel” collega Pien, een ervaren missie lid, had aangeboden mij te helpen met het verfijnen van mijn sollicitatie brief, waarvoor nogmaals mijn dank.

21 november; Ik verstuur mijn brief naar het vermelde e-mail adres. Het wachten is begonnen.

Op 29 november heb ik helaas nog geen bericht ontvangen, zelfs geen leesbevestiging. Enigszins zenuwachtig bel ik maar eens met de afdeling HR waar ik het advies krijg om toch ook maar even naar de twee mailadressen die onderaan de vacature staan mijn brief te mailen. Gelukkig krijg ik na een uurtje al een reactie van Margot dat ze de brief had en heeft ontvangen. Pfff het zit dus in het vat.

4 december is de sluitingsdag. Alle brieven zijn nu binnen en aan de werkgroep de moeilijke taak om hier een keuze uit te gaan maken.

11 december krijg ik op het einde van de middag een telefoontje. Helaas oproep gemist. Maar Eloise had netjes ingesproken en mij uitgenodigd voor een gesprek op het Centrumplein. Jippie!!! Dat is al één stapje verder. Terugbellen gaat niet omdat het telefoonnummer niet zichtbaar was maar snel zoek ik haar mailadres op en bevestig dat ik het voicebericht heb gehoord en dat ik graag op gesprek kom.

18 december HET gesprek. Dat is echt lang geleden dat ik ergens voor gesolliciteerd heb. Wat kan ik verwachten, welke vragen gaan ze stellen. Natuurlijk zijn er collega’s die mij voor zijn gegaan en die voorzien me dan ook van allerlei tips en die neem ik graag ter harte. Het valt me mee, zenuwachtig ben ik niet echt, gezonde spanning noemen we het maar. En dan wordt er van alles en nog wat gevraagd, zelfs spreken we een gedeelte in het Engels wat mij niet tegen viel. Er wordt beloofd dat de werkgroep voor het weekend uitsluitsel zal geven wie er mee mogen. Dat is fijn….kan je heel de familie voor de kerst tenminste op de hoogte brengen.

19 december slaan we maar over….zo snel zullen “ze” toch niet bellen? Op 20 december laat ik voor de zekerheid mijn gsm maar aanstaan tijdens het werken. Vanaf 17.00 uur komen ouders en kindjes op locatie de Bennekel de kerstvakantie inluiden. Nog geen telefoontje gehad. Twee keer wordt er gebeld… bekent nummer dus loos alarm, collega’s leven met me mee en springen ook mee op als ze mij steeds weg zien lopen met mijn mobieltje aan mijn oor en dan om 17.45 weer een telefoontje, het nummer is mij onbekend dus ik loop meteen naar het kantoortje omdat het toch wel erg rumoerig is zo tijdens de kerstborrel. Els belt….met goed nieuws dus, JIPPIE ik mag mee. Collega bij het kantoorraam….duim omhoog. Als ik nog wat informatie van Els heb gekregen en wat data voor kennismaking en overleg heb genoteerd kom ik het kantoortje uit en staan ze mij op te wachten om me te feliciteren. Ook ouders die er nu wat van hebben meegekregen feliciteren me. Dat wordt een hele fijne kerstvakantie en een mooie start van een zeer bijzonder 2014. ’s Avonds is er al een mailtje binnen van Els met wat informatie en met de namen van de mede missieleden. Judith ken ik al een beetje omdat we samen werkzaam zijn geweest in een werkgroepje, de andere twee zijn me nog onbekend. Maar niet lang …want via Facebook zoek ik ze op en stuur ze een vriendschapsverzoek die in een mum van tijd zijn geaccepteerd. Gezellig alvast wat gechat, met Bethje een koffieafspraak gemaakt en Monica en Judith zijn de kerstvakantie onder de pannen….één naar de sneeuw en één nu al naar Afrika. januari zal een drukke maand zijn met veel voorbereidingen maar ik schat nu al in ook met veel voorpret.

23 december, Nu wordt het echt serieus. Vrijdag al meteen online een afspraak ingepland bij TravelClinic Eindhoven. Weer zo’n tip van mijn “ervaren” missie lid en Bennekel collega Pien. Ik had al bij de GGD een online afspraak tot vaccinatie ingepland, die kon ik eventueel tot 48 uur van tevoren kosteloos afmelden, maar daar kan ik pas op 31 december terecht, bij TravelClinic dus al vandaag wat mij natuurlijk beter uitkwam dan 31 december. Een hele duidelijke uitleg en zo’n twintig A4-tjes aan informatie rijker plus natuurlijk de eerste inentingen, in elke arm één, stap ik na een klein halfuurtje weer naar buiten. Vervolg vaccinatie over een maand en dan moet ik er helemaal tegen kunnen. Nog even langs ook “ervaren” missie lid en Bennekel collega Marleen, die woont vlakbij en brengt me nog verder in de stemming voor Zuid-Afrika. Ze kan er over blijven vertellen, de ervaringen zitten er dan ook nog vers in want zij is met team 6 op 2 december j.l. terug gekomen. Meteen van haar wat Zuid-Afrikaanse randen overgenomen, die hoeft ze zo niet meer bij de bank in te leveren en ik heb meteen van die prachtig gekleurde briefjes in handen, op elk biljet een andere afbeelding van The Big Five en op de voorzijde natuurlijk de afbeelding van The Big Man, Nelson Mandela.