allerlaatste week Zuid-Afrika

Maandag 17 maart. Bepakt en bezakt gaan we ’s ochtends op pad. Van alles en nog wat om mee te nemen naar ons DCC’s. Draagdoekjes voor de poppenmoeders, kosteloos materiaal om nog meer spelletjes mee te maken en knutselmateriaal wat we zelf niet meer mee terug gaan nemen naar Nederland.
Maar eerst hebben we een meeting met de nieuw gevormde board van Siyanqoba dcc’s en zullen we het ook over de verdeling van de Toy-packages hebben.
De board bestaat uit zes dames en er wordt ons uitgelegd wie welke functie heeft en welke taken hierbij horen.
En dan over de speelgoedpakketten. We hadden via een andere organisatie al een lijst ontvangen van 40 dcc’s. Toch komen de dames van de board na rijp beraad met een iets gewijzigde lijst. Het maakt verder niet zoveel uit welk dcc’s tot de gelukkige zal behoren als het speelgoed maar bij de kinderen op de dcc’s komen.
Ook het moment van de uitgave van de pakketten wordt bepaald…..de volgende dag ‘smiddags. Oei dat wordt echt heel kort dag. Deze maandag middag hebben we wel een afspraak bij de leverancier, gelukkig hadden we al bericht gekregen dat al het speelgoed was geleverd, maar het houdt wel in dat het samenstellen en controleren van alle pakketten heel snel moet gaan gebeuren.
Ook komt er nog wat administratieve voorbereidingen bij kijken. Lijsten wie van de dcc’s maar ook een mini contractje om te registreren dat het pakket is opgehaald en door wie.
En natuurlijk moeten we ook een beetje de workshop voorbereiden want we willen graag een beetje uitleggen aan de principals waarom er voor deze samenstelling van materialen is gekozen en hoe de materialen in het speelgoedpakket gebruikt kunnen worden zodat de kinderen beter voorbereid worden op de primary school.
Helaas heeft dit alles best wat tijd in beslag genomen en is erg een tijd meer om bij de kindjes op het dcc’s langs te gaan. We worden naar de campus terug gebracht en gaan meteen door met Lorna, van de speelgoedleverancier, naar de locatie waar al het speelgoed is geleverd. We werken hard door en maken uiteindelijk 40 mooie speelgoedpakketten.
En nadat we ’s avonds alles hebben voorbereid voor de overdracht van de speelgoedpakketten ….gaan we nog even door met nog van alles klaar te zetten voor het afscheidsfeestje op het dcc’s.

En dan is het de laatste werkdag op het dcc’s. Eerst rijden we met Jacob’s taxi busje naar de speelgoedleverancier. Met passen en meten past alles in het busje en leveren we alle 40 speelgoedpakketten af bij de office van Siyanqoba waar in de middag de princials naar toe komen.
En dan naar onze kindjes…..het is er mooi versierd met ballonnen en er staan tafels en speelgoed klaar. We maken er een feestelijke ochtend van met schmincken, nageltjes lakken, fruit traktatie….en natuurlijk zingen we dan nogmaals het liedje van “a little banana in Afrika….”
Vandaag in plaats van een bekertje water lekkere limonade en dan ook nog gezellig dansen op de muziek die Monica op haar I-pad heeft meegenomen. Een allerlaatste knuffelronde en als herinnering geven we alle kinderen en teachers een groepsfoto (gelamineerd) cadeau….zodat we hopelijk nog heel lang in hun midden zijn 

En dan naar de office…..even wat drank en snack inslaan want dat hoort wel bij zo’n feestelijk moment. Er zitten al een paar dames te wachten. Tegen drie uur is er een groep van zo’n 22 principals. We heten iedereen welkom en leggen uit waarom zij de uitnodiging hebben gekregen en wat de bedoeling is deze middag. Ook Jacob spreekt alle aanwezige toe en stelt ook nog het “nieuwe” bestuur aan de aanwezige voor.
In twee groepjes geven we de uitleg (workshop idee) over de materialen in de toypackage. En dan is het tijd voor het officiële gedeelte. Elke principal vult haar gegevens van het dcc in en ondertekent voor het ontvangst van de toy-package. Iedereen blijft met het verkregen pakket nog even gezellig zitten en er wordt heel wat gekletst. ( het kan ook zijn dat ze bleven zitten omdat er een flinke wolkbreuk heeft plaatsgevonden en ze nog even droog wilde zitten )
Het was een hele volle dag geweest met gemixte gevoelens maar we kijken terug op een mooie afsluiting van onze 7 weken van aanwezigheid.

Woensdag worden we op tijd opgehaald om samen met Jacob de boodschappen voor de byebye braai in te gaan kopen. En de evaluatie meeting is afgesproken om 11 uur. Netjes op tijd ( kwart voor elf ) zijn we op de office. Er zijn pas 2 bestuursleden aanwezig …nog effe wachten dan maar. Kwart over 11 bedenken we dat we misschien alvast de voorbereidingen voor de braai kunnen gaan doen….na een uurtje is ook dat wel gedaan. De andere bestuursleden zijn nog niet gearriveerd, kopje thee dan maar. Tegen 1 uur zijn we dan compleet…maar de aantekeningen zijn door de voorzitter vergeten….nog maar even wachten….. we beginnen om half 2 dan uiteindelijk met de evaluatie van ons bezoek aan de dcc’s. Over en weer worden de ervaringen die zijn opgedaan uitgewisseld.
Na de evaluatie schuiven we aan bij de braai. Iemand was alvast begonnen met het vlees te braaien….dus met een bordje en glaasje gevuld kon dit afscheidsfeestje starten.
We hebben nog lekker veel gekletst met de aanwezigen en uiteindelijk komt het dan ook weer op zingen en dansen…..dat is iets wat ik Zuid-Afrika zeker heb geleerd.

Donderdag wordt een relax dag met nog wel even de verslagen afwerken en blog schrijven. Tegen de tijd dat die af waren en we ze wilde mailen en op waarbenjij.nu wilden gaan plaatsen bemerkte we dat er geen Wifi verbinding meer was….hebben ze nou alweer het wachtwoord veranderd???? De volgende dag is het een officiële feestdag dus ook de IT- afdeling op de campus is niemand aanwezig. Dat wordt dus wachten tot we terug zijn in Nederland. ’s Avonds zijn we door Els (de professor van de NWU) uitgenodigd voor een etentje bij VillaVerde. Heerlijk gegeten en met haar alle ervaringen van de afgelopen weken ook nog eens besproken. Ook bespreken we de door ons gegeven trainingen en dat de reaties van de teachers en principals zo leuk zijn geweest. Zo’n praktische invulling van de training spreekt hen heel erg aan en dat is ook precies wat Elsa met haar trainingen ook van plan is. Theoretische informatie kort houden en meer praktisch laten ervaren.

Vrijdag, 21 maart….Human rights dag. We zijn uitgenodigd door Bias om bij deze feestelijke dag aanwezig te zijn. Met een VIP pasje en de persoonlijke begeleiding van Bias en Nhlanhla wordt het een zeer speciale ervaring. Van de waarschuwingen van sommige dat het te gevaarlijk zou zijn om hier als blanken aanwezig te zijn merken we weinig. Er hangt een feestelijke sfeer en héél veel van de aanwezige willen erg graag met ons, Magua’s (blanken), op de foto. Bijna elke twee meter worden we gevraagd even met iemand op de foto te gaan. Ik krijg het gevoel een wereldberoemde actrice te zijn….. Het duurt dan ook een hele tijd voordat we door de hele menigte onze weg hebben overbrugt naar De plaatst waar in 1960 de Sharpeville Killings plaatsvonden. Even daar stilgestaan bij wat voor vreselijks er toen heeft plaatsgevonden. Vervolgens door de dansende en feestende menigte terug gelopen naar de auto. We gaan nog even wat eten en dan tegen zes uur zet Nhlanhla ons af bij de campus.
Snel een snelle douche….de laatste spulletjes is de koffer en wachten op ons vervoer naar het vliegveld.
En wat een verrassing…..want wanneer Jacob in het taxibusje aankomt blijkt die al ruim half geuld met allemaal mensen die onsmee gaan uitzwaaien. De bestuursleden Mamoloi, Bertha en Manyeli gaan mee en ook Alice en de drie kinderen van haar en Jacob gaan mee. We maken er onderweg nog maar een keer een feestje van. De taxi wordt versierd met slingers en alle liedjes die wij van onze Afrikaanse collega’s hebben geleerd….én de liedjes die zij van ons hebben geleerd worden nog eens herhaald….zo proberen we nog niet stil te staan bij het naderende afscheid. Toch breekt de tijd van afscheid nemen aan. Na een nog wat te hebben gedronken met ze allen worden er nog mooie woorden gesproken van dank voor onze aanwezigheid en input. En ook wij bedanken hen voor de geweldige ervaringen die wij daar hebben mogen meemaken. Een lach en een traan en een aller laatste groeps hug. Ik ga het missen maar ben ook blij met de zeven geweldig mooie weken. Een levenservaring die niemand me nog kan afnemen.

Ruim 11 uur later hug ik dan eindelijk mijn schatjes van thuis weer…….wat een warm welkom in het toch iets koelere Nederland. Het is heerlijk om ook weer thuis te zijn en live mijn familie en vrienden weer te spreken en hen de foto’s te kunnen laten zien van wat er allemaal in Afrika is gedaan en meegemaakt.

Allen die mij hebben gevolgd en hebben meegeleefd met mijn Zuid-Afrika avontuur....bedankt.
Team 7 collega's....jullie ook bedankt.... samen hebben we het toch maar meegemaakt.
EWDCC werkgroep.....ook bedankt dat jullie mij hebben uitgekozen.

Maar de allermeeste dank gaat naar mijn man en kinderen.....die vonden het toch maar goed dat ik hen alleen liet voor deze 7 weken.

Groetjes.....Baya dankie.